Dat Barco een vergunning kreeg voor de bouw van een windturbine op zijn campus op Hoog Kortrijk, zag je wellicht al wel voorbijkomen. Het eerste winddossier waarbij Vlaskracht betrokken is dat groen licht kreeg. In de Whatsapp groep van het bestuur werden hoeraberichten en emoticons van sterke armen en klinkende champagneglazen gedeeld. In een vorig winddossier voor de bouw van twee turbines in Avelgem-Zwevegem haalden we nog bakzeil. Een dossier waar we veel energie instopten met een bevraging in de buurt en verschillende infomomenten voor de buurt. De overheid weigerde de vergunning omdat niet aan alle vereisten werd voldaan.  

In beide dossiers, hadden we het moeilijk om een deel van de buurtbewoners te overtuigen van de noodzaak van de bouw van windturbines in hun buurt. Mensen die niet gekant zijn tegen windturbines maar die niet in hun buurt willen zien. NIMBY of Not In My Back Yard is vaak de oorzaak van het buurtprotest. Nochtans There Is No Alternative (TINA) in het dicht bevolkte Vlaanderen. De plaats langs snelwegen, kanalen, belangrijke spoorwegen, haven- en industriegebieden volstaat niet om alle windturbines te kunnen bouwen die nodig zijn zodat er ook geschikte locaties gezocht moeten worden in groene open ruimte. En vooral voor een deel van de mensen uit die buurten ligt dit vaak heel gevoelig. Moeten we dan het laatste stukje groen in Vlaanderen opofferen voor enkele extra windturbines, is de redenering achter het verzet en protest.  

Omdat de overheid ook niet kwistig wil omspringen met de schaarse groene open ruimte, legden ze zeer strenge voorwaarden op. De visuele hinder moet tot een minimum beperkt zijn, slagschaduw zo goed als vermeden worden net als geluidsoverlast en gevaar voor vogels en vleermuizen. Op basis hiervan worden windturbines al dan niet vergund. De lat om een vergunning te krijgen ligt bijzonder hoog om hinder voor de burger en de natuur zoveel mogelijk te beperken. Alle hinder voor iedereen uitsluiten is onmogelijk en in bepaalde gevallen zal het collectieve belang doorwegen op het individuele belang van enkelingen waarvoor compensaties op hun plaats kunnen zijn. 

Tegenstanders organiseren zich in buurtcomités, stellen petities op, spreken hun buren, familie en vrienden van heinde en ver aan, hangen affiches op, sturen persberichten uit, zijn massaal aanwezig op onze infovergaderingen, … kortom ze organiseren zich wat volstrekt hun recht is. Maar dit staat in schril contrast met de voorstanders en burgers die vinden dat er geen alternatief is. Wordt het niet tijd dat ook voorstanders hun stem laten horen, ook hun buren, familie en vrienden van heinde en ver aanspreken, ook affiches ophangen, … maar wel met argumenten als een toekomst voor onze kinderen en kleinkinderen, betaalbare duurzame energie, lokale welvaart, delen in de winsten, …. ? Wij zijn overtuigd van wel. 

Willen we dat dan afspreken?